#Stage – Welcome to the real world

“Week 6 is aangebroken, nog steeds geen enkel teken van leven. Het bakkie pleur is slap, de boterhammen zijn oud en droog…”

De gedachten

Deze gedachten schoten door mijn hoofd niet meer dan anderhalve maand geleden. Ik fulltime werken? Ging ik dat doen? Kijk van flink aanpoten ben ik niet vies. Ik werk al vanaf mijn 15de in de horeca. Hard werken en naar mijn eigen mening veel te weinig verdienen natuurlijk. Maar dit ging toch anders worden, dat is een ding wat ik zeker wist. Iedere dag van 9 tot 5 w-e-r-k-e-n!

Ik was gesloopt om op zijn zachtst te zeggen. Pas 1 week gewerkt en niet eens een volledige week. Op de Avans ging dat wel anders. Nederlands beste Hogeschool gaf mij gemiddeld 10 uur per week ‘les’ terwijl 150 mensen op landelijk niveau toch echt hadden besloten dat ik er minstens 13 per week zou moeten krijgen. Mijn gedachte was bij mijn mede studenten die voor een andere ‘slechtere’ Hogeschool hadden gekozen. Hoe zou het daar zijn? Nog minder lesuren? Met maar 10 uur per week les heb je dus zeeën van tijd over om andere dingen te doen.

Dingen zoals stappen met vrienden. Dinsdagavond is de stapavond voor studenten in Breda. Juist dinsdag want dat breekt zo lekker de week. Of ik kan rekenen? Niet heel goed geef ik eerlijk toe hoor, maar toch was de week alweer doormidden op dinsdagavond. Schandalig zult u denken. Zo wil ik het niet noemen, meer een kwestie van goed plannen vooral wanneer het jezelf het beste uitkomt. Welke zichzelf respecterende student gaat er nou op vrijdag naar school als je door middel van de waarheid op een andere manier te vertellen vrijdags vrij kan zijn. Zo’n student was ik.

De werkelijkheid

En toen opeens was het gedaan met de pret. Welcome to the real world, with real world problems (mijn SMART is deze week overleden). Marnix van Kruijsdijk moest aan de slag, fulltime. Mijn lichaam wist niet wat hem overkwam. Opstaan om 7:15 en beunen maar. Dat was wel meer dan even wennen. Veertig hele uren, 2400 minuten. Dat is toch wat anders dan die 10 schooluren per week, omgerekend 500 minuten . Gelukkig zag mijn baas dat ook in. Die heeft me ruimte gegeven om eraan gewend te raken. Wat volledig aansluit bij zijn ideologie dat als je personeel zich goed voelt er ook hard gewerkt word.

Maar die desbetreffende vrijdag na de eerste week werken zat ik thuis bij mijn ouders te vertellen hoe de eerste week was. Glimlachend zat ik daar mijn verhaal te verkondigen. Een glimlach die ik zelf niet had verwacht. Een glimlach die kwam doordat ik een voldaan gevoel had. Hard gewerkt, veel geleerd en zelfs al mijn eerste paar producten verkocht. Het was een gevoel wat mij niet heel erg bekend was maar waar ik wel heel graag en heel snel aan gewend wilde worden. Een salesverslaafde in spé ben je dan toch?

De 6de vrijdag dat ik hier werk is inmiddels aangebroken. De dag waar iedereen naar toe leeft in geheel werkend Nederland, dus ook hier in Bladel. Vrijdag ’s middags worden er broodjes besteld en om 4 uur het eerste pilsje genuttigd. Het weekend staat voor de deur!

“Week 6 is bijna afgelopen, al heel veel contacten gelegd, veel geleerd en veel verkocht. Het pilsje smaakte als vanouds en het broodje focaccia met gekonfijte kip, spek, champignons en mosterddille dressing was weer overheerlijk!!!”

Marnix van Kruijsdijk